Blogs

Partneralimentatie: mag het een onsje minder zijn?

Als er één onderwerp is waarover veel mensen een mening hebben, dan is het wel de partneralimentatie.

'Belachelijk! Laat de vrouwen zelf werken voor hun geld!', 'Golddiggers! Allemaal!', 'En die vent maar werken!'.

Ja, er is genoeg over te zeggen en te denken. Vandaag geef ik een korte beschouwing van die partneralimentatie, wie weet komt er toch nog een ander idee over bovendrijven...

De partneralimentatieverplichting (een mooi woord voor Scrabble of Wordfeud) komt voort uit de lotsverbondenheid van echtgenoten. Dit geldt overigens ook voor geregistreerde partners, maar dat terzijde. Die lotsverbonden houdt in, dat echtgenoten hun lot aan elkaar hebben verbonden door het huwelijk te sluiten, in goede en slechte tijden. Een scheiding is vast te kwalificeren als een 'slechte' tijd, dus daar gaan we.

Partneralimentatie kan alleen worden toegewezen, als de verzoekende echtgenoot onvoldoende middelen heeft om in zijn of haar levensonderhoud te voorzien. Als de andere echtgenoot méér financiële ruimte heeft, mag een deel van die financiële ruimte toekomen aan de verzoekende echtgenoot. Het doel is eigenlijk dat beide echtgenoten na de scheiding evenveel geld vrij te besteden hebben (en dus niet aan vaste lasten hoeven te spenderen). De betalende echtgenoot heeft dus over het algemeen meer geld vrij te besteden dan de verzoekende echtgenoot. Is dat namelijk andersom, dan bestaat er geen tekort en dus ook geen behoefte aan partneralimentatie. Tot zover dus die Golddigger.

Vaak krijg ik de vraag of dat ene wetsvoorstel al van toepassing is, waarbij de duur van de betalingsverplichting wordt beperkt. Het antwoord is: nee. En dat is best jammer, want in dit wetsvoorstel wordt gevraagd om de alimentatie te beperkingen tot de mate van verlies van verdiencapaciteit. Alleen als iemand tijdens het huwelijk minder is gaan verdienen, ontstaat daar nog een alimentatieverplichting. Nu strekt de alimentatieverplichting zich uit over het algehele tekort aan financiële middelen. Voor de liefhebbers is hier te vinden in welke fase het wetsvoorstel zich bevindt.

Overigens zal een gewijzigde wet pas gevolgen hebben voor echtscheiding en vaststellingen van partneralimentatie nádat de wet is ingetreden. Voor alle huidige verplichtingen, zal deze wet dus niet gelden.

Oei. En dan nu?

En daar komt 'ie dan: er is binnen de huidige wetgeving als beperking van de duur van de verplichting mogelijk. Dit wordt vaak vergeten, zeker als weer een nieuwsbericht boven komt drijven dat nu écht de duur van de alimentatie in de wet zal worden aangepast. Het kan al, maar er wordt simpelweg te weinig gebruik van gemaakt.

Een alimentatieverplichting duurt maximaal 12 jaar, bij een huwelijk dat langer dan 5 jaar heeft geduurd, of als er minderjarige kinderen zijn. Bij een huwelijk korter dan 5 jaar of als er geen minderjarige kinderen zijn, dan is de duur van de verplichting even groot als de duur van het huwelijk.

Ik zou daarom aanraden vrijblijvend contact met mij op te nemen als u partneralimentatie betaalt en uw ex-echtgenoot:
- hoger opgeleid is,
- gezond is en dus waarschijnlijk kan werken,
- wel werkt, maar méér zou kunnen werken,
- niet de zorg draagt over minderjarige kinderen.

Het bovenstaande hoeft niet tegelijk van toepassing te zijn voor een succesvol beroep op de beperking van de limitering van de duur van de partneralimentatie. Het is wel belangrijk om te weten, dat er nu al mogelijkheden bestaan om de partneralimentatie stop te zetten of te beperken in duur/hoogte.

Heeft u vragen over de partneralimentatie? En een eventuele beperking van de duur van partneralimentatie? Mail mij vrijblijvend: vanderlinden@senzadvocaten.nl